Elke dag werd zij overspoeld door zorgen en verantwoordelijkheden. Als 44-jarige moeder van drie kinderen met een fulltime baan, was haar leven vaak een race tegen de klok. De avonden bestonden uit koken, schoonmaken en het helpen van haar kinderen met huiswerk. Deze taken vroegen om al haar aandacht, energie en geduld, waardoor ze nauwelijks tijd voor zichzelf had.
Toen haar kinderen jonger waren, had haar moeder haar vaak geholpen. Ze genoot van het zorgen voor haar kleinkinderen en nam een deel van de huishoudelijke taken uit haar handen. Dit gaf haar een welkome adempauze. Maar toen haar jongste dochter twaalf werd, begon haar moeder steeds minder te helpen. In plaats van steun te bieden, begon ze haar regelmatig te bellen, niet om hulp te vragen, maar om over kleine zaken te praten.
In het begin had ze niet door hoe belastend dit werd, maar na verloop van tijd begon ze zich er steeds meer door gestrest te voelen. Terwijl ze zelf moeite had om tijd voor zichzelf te vinden, leken de telefoontjes van haar moeder een extra last te vormen. Op een dag, toen de uitputting haar teveel werd, barstte ze uit tegen haar moeder. Ze riep: “Stop met elke dag bellen! Ik kan niet alles doen! Ik kan niet komen, bel me niet meer!” Drie dagen lang hoorde ze niets meer van haar moeder.
Aanvankelijk voelde ze opluchting, maar al snel veranderde dit gevoel in ongerustheid. Waarom belde haar moeder niet? Was er iets mis? Ze besloot naar haar moeders huis te gaan. Toen ze daar aankwam, vond ze de deur op slot. Ze klopte, maar niemand deed open. Haar hart begon sneller te kloppen van angst. Met een sleutel ging ze naar binnen en vond haar moeder in bed. Haar gezicht was kalm, bijna leeg van emoties.
Ze riep haar naam, maar kreeg geen antwoord. Toen besefte ze wat er was gebeurd: haar moeder was overleden. Het besef sloeg in als een bom. Het verdriet en de spijt over haar woorden en haar gebrek aan tijd voor haar moeder zouden haar voor altijd achtervolgen. Het was te laat om haar moeder te vertellen hoeveel ze voor haar betekende.